مافیای کُشر

 [بلاهای صهیونیسم]

جهان‌بینی هر فرد، قوم یا ملتی نحوه و نقشه زندگی‌اش را ترسیم می‌کند و راهکارها و ابزارها را نیز برای طی مسیر به او می‌نمایاند. به گواهی تاریخ، از زمان حضرت موسی (ع) تا به حال ثروت، بزرگ‌ترین معبود یهود به شمار می‌رود. از گوساله سامری انباشته شده از طلا و نقره گرفته تا بانک‌های خلق شده با ربا.

هاین Heinrich Heine فیلسوف یهودی قرن ۱۹ معتقد بود: «پول خدای یهود است». همچنین در کتاب تالمود، دومین کتاب مقدس یهودیان پس از تورات آمده است: تجارت و خرید و فروش سودآورتر از کشاورزی است و یهودیان را از کار سخت مانند کشاورزی پرهیز می‌دهد. در همین کتاب طی حکمی آمده است که اموال فرد غیر یهودی متعلق به هیچ‌کس نیست؛ بنابراین اولین یهودی که به آن دست یابد، حق تمام و کمال دارد که آن را صاحب شود.^[۱]

در کتاب تورات کنونی نوشته شده است: در سفر خروج، موسی (ع) به قوم می‌گوید: «… و هنگامی‌که می‌روید چنین خواهد شد که دست‌خالی نخواهید رفت. هر زنی از همسایه‌اش و از خانم ساکن خانه‌ی خود ظروف نقره و ظروف طلا و لباس‌هایی درخواست نموده، بر پسران و بر دختران خود خواهید پوشانید و مصر را خالی خواهید کرد.»

جالب آنکه در ذیل همین آیه و در کتاب تورات، این توضیح جالب و خواندنی را مترجم یهودی ارائه نموده است تا غارت مصر توسط هم‌کیشان خود را توجیه کند: «ادونای (خداوند) دستور داد این ظروف نقره، طلا و لباس‌ها را مخصوصاً از همسایگان بگیرند. چون اموال غیرمنقول و غیرقابل‌حمل بنی‌اسرائیل در آنجا باقی می‌ماند و همسایه‌ها آن‌ها را متصرف می‌شدند.»

از ویژگی‌های طایفه یهود این است که فعالیت‌های اقتصادی آنان در حوزه‌های غیر تولیدی متمرکز است. طبق آموزه‌های تالمود^[۲] آن‌ها همواره از شغل‌های دشوار و پرزحمت روی‌گردان بوده و به‌طورکلی از انجام فعالیت‌های جسمانی دوری می‌ورزند و ترجیح می‌دهند برای دست‌یابی به سود و ثروت بیشتر، از ذهن و ابتکار خود بهره گیرند تا عضلات بدن خویش. بدین‌جهت یهودیان سراسر جهان تمایل دارند به کارهای کم زحمت و پردرآمد و سریع‌الحصول، مانند رباخواری، صرافی، معاملات طلا و نقره و جواهر، تجارت اشیا عتیقه و در سده‌های اخیر بانکداری،… بپردازند؛ و در بسیاری از جوامع، این امور در انحصار آنان قرار دارد، اما به‌عکس پرداختن به حرفه کشاورزی، هیچ‌گاه در فرهنگ مشاغل یهود وارد نشده است؛ زیرا اصولاً کشاورزی نیازمند تلاش فراوان و اکتفا به درآمد محدود، آن‌هم در زمانی نسبتاً طولانی است.^[۳]

یهودیان بیشتر به حرفه تجارت و داد و ستد مشغول بودند، آن‌ها کالاهای معینی را مانند پشم، ابریشم، گندم، طلا و نقره احتکار می‌کردند تا در بازارها نایاب شود و در نهایت بتوانند نبض عرضه و تقاضا و خرید و فروش‌ها را آن‌گونه که می‌خواهند، در دست بگیرند و کنترل کنند. آن‌ها با جمع‌آوری سکه‌های طلا و نقره از بازار و احتکار آن‌ها نزد خود و سپس قرض دادن به مسیحیان نیازمند با سودهای کلان و ربای فاحش، به انباشت ثروت می‌پرداختند. یهودیان، در نتیجه احتکار طلا و نقره توانستند سرنوشت اقتصاد مملکت را تحت کنترل خود درآورند، بالاخره اگر صلاح دیدند بتوانند در آنجا فاجعه اقتصادی به وجود آورند.

از آن روز تا به امروز، قوم یهود این فرامین را آویزه گوش خود قرار داده و همیشه ثروت خود را در قالب اموال منقول و ترجیحاً طلا، جواهر و نقدینگی در کنار خود دارد و آن هنگام که شوفار (شیپور مذهبی یهود) نواخته شود، فرار را بر قرار ترجیح داده و در جایی دیگر سکنی می‌گزیند تا با سرمایه خود مجدداً نبض اقتصادی محل اقامت جدید را در اختیار بگیرد.

قول معروفی در بین یهودیان است که می‌گوید: «پول نباشد، تورات نیست» و یا «نان نباشد تورات نیست». آن‌ها معتقدند که اگر می‌خواهید یک جامعه یهودی استواری برقرار کنید باید اقتصاد مستحکمی داشته باشید. یهودیان بر طبق آموزه‌های خود معتقدند که فقر در یهودیان نخستین وجود نداشت و حضرت ابراهیم و اسحاق و یعقوب همه ملّاک و دامدار بودند؛ بنابراین با پول، آسان‌تر می‌توان زندگی معنوی را دنبال کرد.

یهودیان همیشه برای ایجاد انحصار متحد می‌شوند. اکنون آن‌ها تمامی فروشگاه‌های زنجیره‌ای بخصوص فروشگاه‌های جواهرات و تجارت پوست حیوانات را کنترل می‌کنند و بر عرصه‌های فلزات گران‌بها مثل طلا، نقره، پلاتینیوم و سرب تفوق دارند. کُشر نیز از دیگر ترفندهای یهودیان برای جمع‌آوری ساده و راحت پول از کل مردم جامعه است.

کُشر (Kosher) چیست؟

یهودیان به احکام و قوانین مربوط به خوردنی‌ها کُشر می‌گویند و از بین یهودیان، یهودیان

ارتدوکس بیشتر عامل به این قوانین هستند. از جمله این احکام حرام بودن خوردن گوشت

 همراه با لبنیات، گوشت خوک و ماهی‌های بدون فلس و پختن بچه حیوان در شیر مادرش،

می‌باشد. به دلیل شباهت برخی از این قوانین با احکام اسلام متأسفانه گاها دیده

می‌شود که بعضی از مسلمین در کشورهای غیر اسلامی ترجیح می‌دهند مواد غذایی

که دارای علامت کُشر است را خریداری نمایند.