در اسارت، اذان گفتن با صدای بلند ممنوع بود. ما در آن جا اذان می گفتیم، اما به گونه ای که دشمن نفهمد.

روزی در اردوگاه موصل، یک جوان هفده ساله ی ضعیف و نحیف، موقع نماز صبح بلند شد و اذان گفت. ناگهان مأمور بعثی آمد پشت پنجره و گفت: چرا اذان می گویی؟ بیا جلو!

یکی از برادران اسدآبادی دید که اگر این مؤذن ضعیف و لاغر، زیر شکنجه برود معلوم نیست سالم بیرون بیاید. پرید پشت پنجره و به نگهبان عراقی گفت: من اذان گفتم نه او.

آن بعثی گفت: او بود که اذان گفت.

برادرمان اصرار کرد که نه، اشتباه می کنی. من اذان گفتم.

مأمور بعثی گفت: خفه شو! بشین فلان فلان شده! او اذان گفت نه تو.

برادر ایثارگرمان هم دستش را گذاشت روی گوشش و با صدای بلند شروع کرد به اذان گفتن. مأمور بعثی فرار کرد.

وقتی مأمور عراقی رفت، او رو کرد به آن برادر هفده ساله ای که اذان گفته بود و به او گفت: بدان که من اذان گفتم و شما اذان نگفتی. الان دیگر پای من گیر است.

به هر حال، ایشان را به زندان انداختند و شانزده روز به او آب ندادند. زندان در اردوگاه موصل آن قدر گرم بود که گویا آتش می بارید.

آن مأمور بعثی، گاهی وقت ها آب می پاشید داخل زندان که هوا دم کند و گرم تر شود. روزی یک دانه سمون (نان عراقی) به او می دادند که بیشتر آن خمیر بود.

ایشان می گفت: من دیدم که اگر نان بخورم از تشنگی خفه می شوم. نان را فقط مزه مزه می کردم که شیره اش را بمکم. آن مأمور هر چند ساعتی می آمد و برای این که بیشتر اذیت کند، آب می آورد؛ ولی می ریخت روی زمین و بارها این کار را تکرار می کرد.

او می گفت: روز شانزدهم بود که دیدم از تشنگی دارم هلاک می شوم. گفتم:یا فاطمۀ زهرا! امروز افتخار می کنم که مثل فرزندتان آقا حسین بن علی این جا تشنه کام به شهادت برسم.

سرم را گذاشتم روی زمین و گفتم: «یا زهرا! این شهادت را همراه با تشنه کامی از من بپذیر و لطف و کرمت، این را به عنوان برگ سبزی از من قبول کن.» دیگر با خودم عهد کردم که اگر آب هم آوردند، سرم را بلند نکنم تا جان به جان تسلیم کنم.

خواستم شهادتین را بر زبان جاری کنم، دیدم که زبانم در دهانم تکان نمی خورد و دهانم خشک شده است.

در همان حال، نگهبان بعثی آمد پشت پنجره؛ همان نگهبانی که این مکافات را سر من آورده بود و همیشه آب می آورد و می ریخت روی زمین. او پشت پنجره مرا صدا زد که بیا آب آورده ام.

اعتنایی نکردم. باز تکرار کرد. دیدم لحن صدایش فرق می کند و دارد گریه می کند و می گوید: بیا آب آورده ام.

او مرا قسم می داد به حق فاطمۀ زهرا(س) که آب را از دستش بگیرم. عراقی ها هیچ وقت به حضرت زهرا(س) قسم نمی خوردند. تا نام مبارک حضرت زهرا(س) قسم نمی خوردند. تا نام مبارک حضرت فاطمه(س) را برد، طاقت نیاوردم. سرم را برگرداندم و دیدم که اشکش جاری است و می گوید: بیا آب را بگیر! این بار با دفعات قبل فرق می کند.

همین طور که روی زمین بودم، سرم را کج کردم و او لیوان آب را ریخت توی دهانم. لیوان دوم و سوم هم آورد. کمی که حال آمدم، بلند شدم. او گفت: به حق فاطمۀ زهرا بیا و از من در گذر و مرا حلال کن! گفتم: تا نگویی جریان چی هست حلالت نمی کنم.

گفت: دیشب، نیمه شب، مادرم آمد و مرا از خواب بیدار کرد و با عصبانیت و گریه گفت: چه کار کردی که مرا در مقابل حضرت زهرا شرمنده کردی؟ الان حضرت زهرا را در عالم خواب زیارت کردم. ایشان فرمودند: به پسرت بگو برود و دل اسیری را که به درد آورده به دست بیاورد، وگرنه همه ی شما را نفرین خواهم کرد.

حاج آقا ابوترابی می گفتند: السلام علیک یا فاطمه الزهرا! کی می گوید ما تو این دنیا بی پناهیم؟ مگر این ایثارگری ها را حضرت زهرا(س) فراموش می کنند؟ 

سجده ی آخر در نماز عشق