موضوع مبارزه با فساد اخلاقی از جمله دغدغه‌های خاص مردم در اوائل انقلاب بود که البته با اتفاقات جالبی نیز همراه شد.

خاطرات شیخ حسین انصاریان درباره براندازی مراکز فحشا

موضوع مبارزه با فساد اخلاقی از جمله دغدغه‌های خاص مردم در اوائل انقلاب بود که البته با اتفاقات جالبی نیز همراه شد. «شیخ حسین انصاریان»‌ در کتاب خاطرات خود به تلاشی که در آن دوران برای از بین بردن فساد اخلاقی صورت گرفته است، اشاره می کند که در نوع خود جالب توجه است.

در ادامه گوشه ای از خاطرات وی را در این زمینه می‌خوانید:

براندازی مراکز فحشا

چندین سال قبل از انقلاب، طلبه جوان ۲۵-۲۶ ساله‌ای به فکر افتاده بود تا به طریقی بعضی از زنان را از مراکز فحشا از منجلاب فساد نجات دهد. نام او آقای اثنی‌عشری و اهل تهران بود. وی بیشتر روی این نکته حساس شده بود که بسیاری از زنان فاسد شاغل در مراکز فحشا، به طور ناخودآگاه و به وسیله شیادان سر از این جا درآورده‌اند.

در آن زمان، من در مبارزه با منکرات، فعالیت شدیدی داشتم و با برخوردهای شخصی و نیز دعوت از اهل فساد و کشاندن آنان به پای منبر، آن‌ها را راهنمایی و دستگیری می‌کردم.

آقای اثنی‌عشری که از فعالیت من در این زمینه‌ها خبر داشت، ابتدا نظر خود را با من در میان گذاشت. او اطلاعات مفصلی درباره آن مراکز به دست آورده بود و می‌گفت، در‌آن جا دخترانی وجود دارند که مثلاً از دوست پسرشان فریب خورده‌اند، یا از خانه فراری بوده و به تور آدم پستی افتاده و بدین مرکز فروخته شده‌اند و ... و اکنون روی برگشتن به خانه و کاشانه خود را ندارند. به علاوه رؤسای آنان به هیچ وجه دست‌بردار نیستند و برای محکم‌کاری، از زنان بیچاره سفته و ضمانت گرفته‌اند.

آقای اثنی‌عشری به این فکر افتاده بود که به نحوی به آن زنان در دام افتاده‌، که از صبح تا شب مجبور به آن عمل شنیع هستند، امید و انگیزه بدهد و به آن‌ها تفهیم کند که چاره‌ای غیر از آن هم هست. او می‌خواست با طرحی جامع همه آنان را نجات دهد.

من، او و آقای محمود اصفهانیان – که اکنون کارمند مجلس شورای اسلامی است – با هم نشستیم و نقشه‌ای بدین قرار طرح کردیم: چند جوان پاکدامن را از میان دوستان انتخاب کردیم و از آن‌ها خواستیم بدان مرکز رفته، با دختران قصد و نیت خود را مطرح سازند و آن‌ها را تشویق و ترغیب به نجات خود کنند.

این نقشه گرفت و بعضی از آن زنان استقبال کردند. ما وجه آن سفته‌های امضا شده را پرداخت می‌کردیم و آنان را از آن مرکز بیرون می‌آوردیم. پس از چندی که زنان را در جوی سالم نگه داشته، مسایل شرعی یادشان می‌دادیم و با آن‌ها صحبت می‌کردیم، روحیه‌شان تقویت می‌شد و از کارهای بد خود پشیمان شده، توبه می‌کردند و به تدریج آمادگی نسبی پیدا می‌کردند که به کانون گرم و پاک خانواده بازگردند. ما هم آن‌ها را همراهی کرده، به آغوش خانواده‌شان می‌سپردیم و عنوان می‌کردیم که مثلاً‌ دختر شما گم شده بوده و اکنون به ما پناه آورده است و از اصل ماجرا هیچ حرفی نمی‌زدیم.

بعضی از زنان جوان نیز به همت آقای اثنی‌عشری، ازدواج کردند و زندگی پاک و سالمی را تشکیل دادند. بدین ترتیب دختران و زنان زیادی را چه شهرستانی و چه تهرانی (که خانواده محترمی هم داشتند) نجات دادیم. آرزوی ما بر چیدن کل آن لانه فساد بود؛ ولی در آن زمان برای ما مقدور نبود.

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، آن محل، لکه ننگی بر دامن مملکت ایران بود. روزی هم مردم حمله کردند و آنجا را آتش زدند، اما شعله‌های آتش دامنگیر نشد. آقای طالقانی نیز نسبت به این برخورد عکس‌العمل نشان دادند و ناراحت شدند.

ادمه دارد......