گوشه‌ای از شخصییت رهبران جمهوری اسلامی(1)

امام خمینی(ره)

آیت‌الله سید محمود هاشمی شاهرودی از شاگردان برجسته حضرت امام، آیت‌الله خوئی و شهید آبت‌الله سید محمدباقر صدر و از مراجع بزرگوارحوزه علمیه قم، ومولف دهها جلد کتاب ارزشمند در فقه و معارف اسلامی است. این سوابق برجسته علمی در کنار سابقه مسئولیت‌های سنگین در قوه قضاییه، شورای نگهبان، مجلس خبرگان و... ایشان را به چهره‌ای متمایز تبدیل کرده است. آیت‌الله شاهرودی در گفتگو با "پاسدار اسلام"  نکات بدیع و ارزشمندی درباره ویژگی‌های امام خمینی‌، آیت‌الله شهید محمدباقر صدر و همچنین حضرت آیت‌الله خامنه‌ای ارائه کرده‌اند.

[ما نیز قسمتی از بیانات ایشان راجع به حضرت امام و حضرت آیت‌الله خامنه‌ای را در دو قسمت مجزا به نظر خونندگان عزیز مجله اسماء می‌رسانیم]

بارها به دوستان گفته‌ام غبطه می‌خورم که چرا در نجف که آن ‌قدر راحت خدمت امام بودیم، فقط به درس و بحث اکتفا کردیم؟ همه ما می‌توانستیم از امام بهره‌های فراوانی بگیریم. واقعیت امر این است که عمق امام را نمی‌شناختیم و فقط مرجع، عالم و استاد بودن ایشان را می‌فهمیدیم. بیانات خاصی هم که امام داشتند، مخصوصاً بعد از شهادت آقا مصطفی خیلی آموزنده بودند، ولی عمق امام خیلی بیش از اینها بود. حالا که فکر می‌کنم می‌بینم اگر از این عمق اطلاع داشتم، شده نوکری ایشان را می‌کردم خیلی استفاده می‌کردم. اخلاق و رفتار امام نشان می‌داد که ایشان خود را ساخته است. این خودساختگی چیزی ورای جنبه‌های علمی و فکری و عرفانی است. اینها علم هستند، ولی جوهره و فلز آدم چیز دیگری و غیر از اینهاست. آن کمالی که انسان به آن می‌رسد مطلب دیگری است. ایشان توانسته بود این راه را سیر و خود را تربیت کند و به آن کمالات برسد. اینهاست که استاد می‌خواهد. علم را از کتاب و بحث و نوار هم می‌توان گرفت. اینهاست که باید از استاد آموخت. نفس مرشد می‌خواهد.

اگر امام را درست می‌شناختیم، به هر قیمتی بود می‌ماندیم و استفاده می‌کردیم. مخصوصاً که ایشان طلبه‌های ساعی و فاضل را خیلی دوست داشت. یک سال آقای اشراقی، داماد امام به نجف آمد و در بیرونی منزل امام دید و بازدید داشت. اولین بار بود که آقای اشراقی را می‌دیدم. دو سه سال قبل از انقلاب بود. رفتم و سلام و علیک کردم. آقای شیخ احمد انصاری ـ که خدا رحمتش کند ـ در بیرونی ایستاده بود و با آقای اشراقی صحبت می‌کرد. مرا که دید شناخت و معرفی کرد و گفت ایشان فلانی است. همین که اسم مرا برد آقای اشراقی گفت دیشب امام ذکر خیر شما را ‌کرد و گفت که در درس اشکالات خوبی می‌کند. معلوم بود که امام عنایت و لطف داشتند، لذا غبطه‌ای که می‌خورم این است که باید به هر شکل ممکن استفاده بیشتری از امام می‌کردم.

آقای معلم دامغانی با امام خدمت مرحوم شاه‌آبادی درس خوانده بودند. ایشان می‌گفت ما وقتی پیش آقای شاه‌آبادی فصوص می‌خواندیم، امام بیشتر از ایشان فصوص را می‌فهمید. تعجب می‌کردم که اگر بیشتر از او می‌فهمد، پس این همه «روحی له الفداه» که برای آقای شاه‌آبادی می‌گوید برای چیست و چرا این همه اصرار و التماس برای درس خواندن پیش ایشان؟ بعد می‌گفت امام دنبال نفس و محضر آقای شاه‌آبادی بود، نه علمش.

 واقعاً همین‌ طور است. به نظر من همه زندگی امام باید به همان‌ شکل که واقعاً  بود تبیین شود تا الگو و اسوه برای همه علما باشد. در هر قسمت و بخشی امتیازات امام بسیار عظیم‌اند. ایشان واقعاً اسوه، الگو و نسخه است. اگر کسی بخواهد خود را کامل کند، باید یک ‌یک اینها را یاد بگیرد. ایشان سیزده سال در نجف بود و هر شب به حرم می‌رفت. آقایانی که متولد نجف بودند، در عمرشان به اندازه امام حرم نرفته بودند‌، مگر هفته‌ای یک شب یا در مناسبت‌ها، اما امام مقید بود هر شب حرم برود.