نکته‌ها و خاطراتی از زندگی شهید مطهری

گفته‌هایی از  همسر استاد

دائم الوضو بودن

این ویژگی استاد به خانواده و فرزندانش نیز انتقال یافته بود. ایشان از مادر استاد نقل می کرد. مرتضی یازده ساله بود که در هوای سرد زمستان، در فریمان روزی چند بار به غیر از ساعات نماز وضو می گرفت و همیشه با وضو بود که باعث حیرت من و خانواده شده بود.

گویی نوجوان یازده ساله با خدا عهدی بسته بود که تا زنده است با نور وضو وجودش را نورانی کند و از منبع نور سیراب شود به گونه ای که پسر استاد می گفت: مطهری یک لیوان آب بدون وضو نخورد و یک نقطه بدون وضو ننوشت...

  همسر استاد در ادامه صحبت هایش به یاد خدا اشاره کرد و نقل می کرد که مطهری همیشه می گفت بدانید خدا ناظر اعمال شماست و از درون همه ما آگاه است. مطهری زیاد قرآن می خواند به گونه ای که به ما نیز همیشه توصیه می کرد که روزی یک حزب قرآن

بخوانیم و به روح حضرت محمد(ص) هدیه کنیم که این باعث برکت عمر و رستگاری است.

  البته در ابتدا گفتند که هنوز هم با گذشت این سال ها نمی توانند از روز شهادت استاد و قضایای مربوط به آن چیزی بگویند، وی در مورد خواب هایی که دیگران در مورد شهادت استاد دیده بودند، تعریف می کند. که اولین آن ها خواب دختر خانومی که طلبه علوم حوزوی بوده و این خواب را زمان شهادت استاد دیده می باشد. خانم مطهری نقل می کردند که: مطهری در خواب آن دختر به مقامات بالایی می رسد و می گوید: من از خداوند عالم یک مقام عالی می خواستم اما این مقام متعالی و از آن اولیاء الله است همان لحظه صدایی به گوش می رسد که "تو از اولیا الله هستی".

مطهری بچه ها را خیلی دوست داشت و می توانم بگویم همان قدر که روی علمش کار می کرد روی بچه ها هم کار می کرد. فرزندان دخترش را خیلی دوست داشت و به آن ها احترام خاصی می گذاشت. ما چهار فرزند دختر و سه فرزند پسر داشتیم. مطهری دخترها را با احترام خاصی صدا می کرد. حمیده دخترم سه ساله بود که مطهری همیشه او را "حمیده خانوم" خطاب می کرد یعنی این احترام از سنین پایین بود. وقتی که بزرگتر شدند هر وقت خواستگار می آمد اول با خودشان مطرح می کرد و نظر آن ها را می پرسید و برایش مهم بود..از ملاک های ما برای انتخاب داماد، یکی تدین بود و دومی تحصیلات آنها.

 مطهری کلا رابطه خوبی با مردم داشت همه به او علاقه داشتند به وضع نیازمندان رسیدگی می کرد. همیشه این افراد را شناسایی می کرد و از تجار محل می خواست که از نظر مالی این ها را تحت پوشش قرار دهند. خیلی به فکر همسایه ها بود مثلا وقتی خرید می کرد میوه بهتر را برای همسایه می برد و می گفت اگر به وضع همسایه رسیدگی نکنیم در قیامت چه جوابی داریم، بدهیم؟! اگر کسی برای خدا کار کند هم دنیایش آباد می شود و هم آخرتش... .

نظم استاد که خانم مطهری تاکید می کرد در اتاق ایشان همه چیز جای خودش بود و حتی در کوچکترین موارد بی نظمی نمی دیدم و همیشه متعجب می شدم. با تمام مشغله و فرصت کمی که داشت ولی همیشه برنامه ریزی خاصی در زندگی داشت و برای تمام امور زندگی وقت مخصوص به خودش را اختصاص می داد.

http://hejran11.blogfa.com/post-134.aspx

 گفته‏هایی خواندنی از راننده شهید مطهری                                       

آقای غلامرضا کریمی (راننده استاد)

با کمال افتخار می‏گویم آن شش سالی که ( از سال 49 تا 55) بنده راننده حاج آقا(استاد مطهری) بودم بهترین دوره زندگی من بوده است. آن موقع جوانی نوزده ساله بودم که خداوند این توفیق را به من عنایت کرد که با یکی از بزرگترین مردان معاصر این آب و خاک آشنا شوم.

 بعد از گذشت این همه سال آرزوی بزرگ زندگیم این است که ای کاش دوباره آن روزها برایم تکرار می‏شد و این‏که هیچ‏گاه هم تمام نمی‏شد!

 باور کنید احساس و باورم این است که عمر مفید من همان شش سالی بود که در خدمت استاد مطهری بودم.

 خستگی ناپذیر و منظم در زندگی

به عنوان کسی که سالیانی را در محضر استاد مطهری بودم، باید بگویم واقعا خستگی‏ناپذیری ایشان برای همه ما در آن زمان الگو بود. ایشان اصلا وقت خود را به بطالت نمی‏گذراند و لذا برای همه اوقات خود برنامه‏ریزی مناسبی داشت.

 بزرگ‏منشی در رفتار استاد

یادم هست یک بار سرم را از ته زدم و یک کلاه شاپو هم به سرم گذاشتم و عینکی هم زدم. خب جوان بودم دیگر ... اما  استاد هیچ چیزی در این باره که فلانی این چه تیپ و قیافه‏ای است که به هم زده‏ای، به من نگفت. بعد خودم به خودم گفتم این چه تیپی بود و خیلی سریع کلاه و عینک را برداشتم.

 این را گفتم که عرض کنم، رفتار استاد این‏طور بود؛ مستقیم چیزی به کسی نمی‏گفت؛ بلکه طوری برخورد داشت که فرد خودش بداند کدام رفتارش درست است و کدام غلط.

پیاده‏روی استاد ترک نمی‏شد

برنامه روزانه ما این طور بود که ساعت هفت‏ونیم صبح به دانشکده می‌رفتیم. ایشان اول صبح همیشه پیاده‏روی می‌کرد؛ به طوری که گاهی از منزلشان تا خیابان میرداماد که راه زیادی هم بود، پیاده می‌رفت. آن‏گونه که حاج خانم تعریف می‌کرد، منزل استاد در سال‏های اول ازدواجشان در کوچه آبشار بود و بعد که به قلهک آمدند، آن خانه را به دو نفر معلول داد و نه تنها از آنها اجاره نمی‏گرفت، بلکه حتی در جلسات تفسیر برای این‌ها کمک‌های مالی جمع می‏کرد.

 صمیمیت در عین هوشمندی و زیرکی

رابطه استاد با نسل جوان بسیار صمیمانه و خودمانی بود. آن موقع خیلی از جوان‌ها می‌آمدند از ایشان سوال می‌کردند. یادم هست یک باری که قم بودیم، یک نفر به ظاهر طلبه وسط جلسه بلند شد و از استاد سؤالی کرد به این مضمون که ما برای چی طلبه می‌شویم؟، آیا فقط به خاطر این که صرفا امام جماعت مسجدی شویم؟! استاد در آن‏جا جوابی به این فرد نداد.

 برای خود من جای سؤال بود که چرا استاد جوابی نداد. بعد از جلسه در داخل ماشین که بودیم از ایشان پرسیدم که چرا جواب این جوان را ندادید؟، ایشان گفت این فرد اصلا طلبه نبود.

فکر کنم ایشان این احتمال را می‌داد که از نیروهای رژیم باشد. این گونه زیرکی‌ها و تیزهوشی‌های شهید مطهری در موارد متعددی برای خود من تکرار می‏شد.

 ایشان دو بار در دوران قبل از انقلاب به زندان رفت. یادم هست یک بار چهل‏ویک روز به طول انجامید. عوامل رژیم هم به تناوب منزل ایشان را می‌گشتند؛ ولی استاد خیلی تیزهوش بود و مدرکی برایشان باقی نمی‏گذاشت.

 نماز شبی که ترک نشد!

نظم و پشتکار ایشان هم واقعا خیلی جالب و درس‏آموز بود، به طوری که مثلا در ایامی که مشهد بودیم سر ساعت سه‏ونیم به حرم می‌رفتند. همچنین نماز شب ایشان هیچ‏گاه ترک نمی‏شد. شاید برایتان جالب باشد ولو این که در برخی مسافرت‌ها استاد ساعت یک‏ونیم شب می‌خوابید، اما سر ساعت 3 بلند می‌شد و به عبارت دیگر خستگی‌های روزانه و دیر خوابیدن هم باعث نمی‏شد که نظم ایشان دچار خللی شود.