راه آشتی
کربلایی احمد میرزا حسینعلی تهرانی1 می‌فرمود:
در نزدیکی منزل ما، بدکاره ای زندگی می کرد که هر شب را تا نیمه، در این بزم و آن بزم، مشغول به عیّاشی و فساد بود و اینگونه عمر می گذرانید.
اما یک صفت بسیار عجیبی داشت که باعث حیرت همگان شده بود. ویژگی مهم او این بود که نیمه های شب را از عشرت‌کده به خانه می آمد، غسلی می کرد و سجاده ای می انداخت و دو رکعتی هم نماز می خواند.
وقتی از او می پرسیدند: این کارت دیگر چه معنا و مفهومی دارد؟
پاسخ می داد:
"این راه آشتی با خداوند است. این کار را برای آن می کنم که اگر روزی خواستم با او (خدا) آشتی کنم، روی برگشت داشته باشم."
درست همین راه آشتی باعث گشت که پس از مدتی، یکی از بازاریها عاشق او شد؛ و او را با خود به مکه برد و همانجا توبه اش داد. مدت ها بعد آن زن تبدیل به یکی از عابده های دوران شد.
[سپس کربلایی احمد میرزا حسینعلی تهرانی فرمود:]
رفقا، مَلَک جنساً مَلَکی خلق شده و غیر طاعت چیز دیگری بلد نیست. بشر هم جنساً کَلَکی خلق شده و غیر خسران چیز دیگری ندارد. حالا این وسط گردن کجی برای ما باقی می ماند که مدام بگوییم:
الهی، اَلعفو، العفو، العفو.
رند عالم‌سوز ص222
-------------------------------------------------------------------------
1- کربلایی احمد میرزا حسینعلی تهرانی از اولیاء الهی معاصر (متوفای سال 1379) می‌باشد.
|