ویژگی اصلی و متمایزکننده گوشت شتر در مقایسه با دیگر گوشت‌ها، فقدان مواد هورمونی و آنتی‌بیوتیک در آن است؛ چرا که این حیوان در طبیعت آزاد و به دور از پرورش دامی رشد می‌کند. همچنین وجود مواد طعم‌دهنده و معطر در گوشت این حیوان موجب تحریک و ترشح غدد بزاقی و شیره معده شده و در نتیجه قدرت جذب را افزایش می‌دهد. معمولا از قلم و کوهان شتر در درمان درد پا و کمر و دردهای رماتیسمی استفاده می‌شود.

از گوشت شتر به همراه کوهان آن که چربی خالص بوده و تقریبا 82 درصد از وزن کل چربی بدن شتر را تشکیل می‌دهد در تهیه انواع خورش، آبگوشت و خوراک استفاده می‌شود. دل، جگر، قلوه، مغز، زبان و دیگر احشای این حیوان نیز از نظر ارزش تغذیه‌ای تقریبا مانند دیگر دام‌های اهلی است.

گوشت شترهای کم‌سن و سال که بین یک تا 2 ساله هستند از جهت مزه، طعم و نرمی شبیه گوشت گوساله است. اما دلایلی که باعث شده مردم گمان کنند این گوشت دیرپز است، استفاده از گوشت شتر پیر است. هرچه عمر شتر بالا برود پیوند بین بافت‌های گوشت آن افزایش یافته و حرارت پخت دیرتر بر آن تاثیر می‌گذارد. در ضمن گوشت شتر پیر برای سرخ‌کردن هم مناسب نیست؛ چرا که میزان کلاژن آن زیاد و حین سرخ کردن ناپز می‌ماند.