مرسوم است به میمنت ازدواج، جلوی پای عروس و داماد قربانی می‌کنند.

این رسوم را کومله نیز اجرا می‌کرد، با این تفاوت که قربانی‌ها در آنجا جوانان اسیر ایرانی بودند.

یک‌بار چند نفر از ما را برای دیدن عروسی دختر یکی از سرکردگان کومله بردند.

پس از مراسم، آن عفریته گفت:" باید برام قربانی کنین تا به خونه شوهر برم". دستور داده شد قربانی‌ها را بیاورند. شش نفر از مقاوم‌ترین بچه‌های بسیج اصفهان که شاید حداکثر سن آن‌ها 14 سال نمی‌شد را آوردند و تک‌تک از پشت، سر بریدند.

شهدای نوجوان مانند مرغ سربریده پرپر می‌زدند و آن‌ها شادی و هلهله می‌کردند.اما این پایان ماجرا نبود.آن دختر دوباره تقاضای قربانی کرد و این بار شش نفر سپاهی، چهار نفر ارتشی و دو نفر روحانی را آوردند و این دوازده نفر را نیز سر بریدند. من و عده دیگری از برادران را که برای تماشا برده بودند، به حالت بی‌هوشی و اغما افتاده بودیم و در این وضعیت، مجدداً ما را روانه‌ی زندان کردند.

ـــــــــــــــــــــــــــــــ

حکایت فرزندان فاطمه1،ص34

 این انقلاب آسان به دست نیامده. کاش از پس مسئولیت گوشه‌ای از این‌همه جان‌فشانی شهدای خویش برآییم و یادمان باشد وارث چه خون‌ها و ایثارهایی هستیم.