يكى از بزرگان دين مى‏گويد:

از گورستانى مى‏گذشتم، زنى را ديدم ميان چند قبر نشسته و زبانش مترنّم اشعارى بدين مضمون است:

صبر كردم در حالى كه مى‏دانم عاقبت صبر خوب است، آيا بى‏تابى بر من سزاوار است كه بى‏تابى كنم؟ صبر كردم بر امرى كه اگر قسمتى از آن به كوه‏ها وارد مى‏شد، متزلزل مى‏گرديد.

اشك به ديدگانم وارد شد، آن اشك‏ها را به ديده برگرداندم، من در عمق قلب گريانم.

آن شخص مى‏گويد: از آن زن پرسيدم: تو را چه شده كه مى‏گويى صبر كردم به طورى كه هيچ‏كس به آن نحو نمى‏توانست صبر كند؟!

جواب داد: روزى شوهرم گوسپندى را در برابر كودكانم ذبح كرد و پس از آن كارد را به گوشه‏اى پرتاب نمود، چون از منزل خارج شد، يكى از آن دو فرزندم كه بزرگ‏تر بود به تقليد از شوهرم دست و پاى برادر كوچك خود را بسته و خوابانيد و به او گفت: مى‏خواهم‏ به تو نشان بدهم كه پدر چگونه گوسپند را ذبح كرد و در نتيجه برادر بزرگ‏تر سر برادر كوچك‏تر را بريد و من تا آمدم بفهمم كار از كار گذشته بود؛ به پسرم سخت خشمناك شدم بر او حمله بردم كه او را بزنم، به سوى بيابان فرار كرد، وقتى شوهرم به خانه برگشت و از جريان مطّلع شد به دنبال پسر رفت، پسرم را در بيابان دچار حمله حيوانات درنده ديد و ملاحظه كرد آن پسر هم مرده، جنازه‏اش را به زحمت به خانه حمل كرد و خود از شدّت سوز عطش به زمين افتاد و از پاى درآمد.