3- از كلمه باید استفاده نكنید.
تنبلها بیشتر به خود میگویند: باید آن نامهها را بنویسم ، باید شروع كنم. عبارتهای بایددار معمولا موثر نیستند، زیرا احساسی از گناه تولید میكند و در نتیجه شرایطی فراهم میكنند كه شما از انجام آن خودداری میكنید. در همان لحظه كه به خود میگویید : «باید این كار را بكنم» احتمالا این اندیشه را در سر دارید ...«اما حالا به انجام آن مجبور نیستم، تا فرصتی دیگر صبر میكنم.» گاهی اوقات هر چه بیشتر به خود بگویید كه باید كاری صورت دهید، انجامش به همان اندازه دشوار میشود.
4- مثبت فكر كنید.
وقتی به كاری كه از انجامش طفره رفتهاید فكر میكنید ، احتمالا ناراحت میشوید و ترجیح میدهید كار دیگری بكنید. علتش این است كه به خود پیامهای منفی میدهید و در اثر آن خود را گناهكار و شكست خورده میبینید. میتوانید برخورد با این افكار منفی را بیاموزید تا تحت تاثیر آنها قرار نگیرید. این افكار را یادداشت كنید. كار بسیار مهمی است.
اجازه بدهید تكرار كنم. علت طفرهروی شما از كار این است كه درباره آن به طرزی غیرمنطقی و غیرواقعبینانه فكر میكنید. وقتی از كاری اجتناب میكنید، همیشه درباره چیزی خود را فریب میدهید.اگر انام کاری برایتان سخت است ، نگرش خود را نسبت به انجام آن تغییر دهید .
اگر دلتان میخواهد دنیا تغییر كند، شكوه و شكایت نكنید،كاری بكنید به جای این كه لحظات خود را با انواع نگرانیهای اختلالآمیز نسبت به كارهای معوق مانده بگذرانید، با این نقطه ضعف فلاكتبار مبارزه كنید و پیوسته در لحظه حال زندگی كنید. یك فرد عملكننده باشید، نه آرزوكننده، امیدوار یا انتقادكننده.
5- وقت مشخصی را تعیین كنید.
(مثلا چهارشنبه از ساعت 10 تا 15/10 دقیقه) و این وقت را منحصرا به انجام كاری كه به تعویق انداختهاید اختصاص دهید. خواهید دید كه همین 15 دقیقه كوشش، كل مشكل تعلل ورزی شما را از میان برمیدارد.
در به عهده گرفتن كاری كه از آن پرهیز دارید شجاع باشید.یك عمل شجاعانه میتواند همه ترسهای شما را از میان ببرد. دیگر به خود نگویید عملكردتان باید خوب باشد. به خاطر داشته باشید كه نفس عمل كردن بسیار مهمتر است.
كلمات ای کاش، آرزو و شاید را از فرهنگ لغات خود حذف كنید.این كلمات ابزار به تعویقاندازی كارها هستند. هر وقت این كلمات وارد ذهن شما میشوند ، جملات تازهای را جانشین آنها كنید. مثلا جمله «امیدوارم كارها رو به راه شوند» را به جمله «آن كار را عملی خواهم كرد» تبدیل كنید و این یكی را به زبان آورید.
6- نگاه دقیقی به زندگی خود بیندازید.
ببینید اگر میدانستید فقط 6 ماه دیگر زنده خواهید بود، آیا همین روشها و همین كارها را انتخاب میكردید؟ اگر نه بهتر است كارهایی كه «میخواهید» انجام دهید، زیرا به طور نسبی هر چه دارید همین است. اگر ابدیت زمان را در نظر بگیریم، 30 سال یا 6 ماه فرقی با هم ندارند. زندگی شما لحظهای بیش نیست و تاخیر در هر كاری بیمعنی است.
7- زمان حال را با دقت بررسی كنید.
ببینید اكنون از چه چیزی اجتناب میكنید و شروع به مقابله و مبارزه با ترس از زندگی مثبت و سازنده كنید. به تعویق اندازی موجب نگرانی نسبت به امری در آینده میشود و این نگرانی جانشین زمان حال شما میشود. اگر آن امر به صورت «اكنون» در آید نگرانی نسبت به آینده طبعا باید از بین برود.
اگر دلتان میخواهد دنیا تغییر كند، شكوه و شكایت نكنید،كاری بكنید به جای این كه لحظات خود را با انواع نگرانیهای اختلالآمیز نسبت به كارهای معوق مانده بگذرانید، با این نقطه ضعف فلاكتبار مبارزه كنید و پیوسته در لحظه حال زندگی كنید. یك فرد عملكننده باشید، نه آرزوكننده، امیدوار یا انتقادكننده.
http://article.tebyan.net/99395